Είναι ωραία όταν ξεκινάς με ήλιο σε μία καταπράσινη περιοχή διασχίζοντας κάθε λίγο μικρά  χωριά.Ακόμα πιο ωραία όταν οι πιο πολλοί από τους κατοίκους των χωριών που συναντάς,σε χαιρετούν και σε ενθαρρύνουν για τη συνέχεια.Νιώθεις πραγματικά το πόσο αγκαλιάζουν την προσπάθειά σου και ακόμα σε ανηφόρες με μεγάλη κλίση σε κάνουν να συνεχίζεις με ένα άσβηστο χαμόγελο αψηφώντας την κούραση και απολαμβάνοντας όσο περισσότερο γίνεται την μαγευτική θέα που σου χαρίζει απλόχερα το τοπίο.

Όλα αυτά μέχρι που πραγματικά σου τα χαλάει ο καιρός.Έχοντας διανύσει 50 χιλιόμετρα τα πιο πολλά από αυτά με βροχή έφτασα στην πόλη Jaice.Εκεί έκανα μία στάση για ένα κρύο τσάι(όσα ήπια μέχρι τώρα στην Βοσνία Ερζεγοβίνη ήταν όλα με γεύση βατόμουρο χωρίς να το ζητήσω) και έπρεπε να αποφασίσω αν θα περάσω την νύχτα εδώ.Έκανα μια βόλτα στην πόλη και περίμενα μήπως καλυτερέψει ο καιρός αλλά μάταια.

Οι καταρράκτες στο Jaice είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO

Μετά από όχι και τόσο ώριμη σκέψη αποφάσισα να συνεχίσω μέχρι το Bihac αλλά με λεωφορείο,θεωρώντας ότι δεν κάλυψα την επιθυμητή απόσταση τις προηγούμενες μέρες λόγω του καιρού.

Αναλυτικά η διαδρομή μέχρι το Jaice ΕΔΩ 

Περισσότερες φωτογραφίες από την Βοσνία Ερζεγοβίνη…στην επόμενη καταχώρηση